บังเอิญ โลกกลม พรหมลิขิต....

เนื้อเรื่อง

ผมมีเพื่อนของผมอยู่คนหนึ่งครับ ผมรักมันมากเลย มันเป็นเพื่อนที่ดีมากเลยนะสำหรับผม มันชอบบอกว่ามันปากหมา ชอบบอกว่ามันไม่ใช่คนดี ชอบบอกว่ามันกลัว ว่ามันจะทำให้ผมเสียคน แต่ผมว่ามันก็งั้นๆแหละ มันก็คนธรรมดาคนหนึ่ง ทุกข์ได้ เจ็บเป็น แต่มันปากดี ทำเก่งตลอดเวลา อ้อ แล้วมันกวน

ผมได้เจอมันในนี้แหละครับ ในบล็อกนิยาย ตอนแรกผมว่ามันเป็นคนที่แปลกดี เลยคุยกับมัน ก็สนุกดีครับ คุยไปนานๆเข้า ผมว่าผมติดมันนะ ผมอยากคุยกับมัน ผมอยากเล่นกับมัน เวลาไม่สบายใจ ผมก็อยากอยู่กับมัน อยู่กับมันแล้วมีความสุขดีครับ เป็นตัวของตัวเอง ไม่ต้องเก๊กตลอดเวลา แต่มันชอบทำผมกลัว กลัวว่าผมจะไม่มีมัน กลัวว่าวันหนึ่งมันจะทิ้งผมไป

ผมก็รู้ว่ายังไงวันนั้นมันก็ต้องมาถึง เตรียมใจแล้วครับ แต่ผมรู้ตัวดี ผมรับไม่ไหวหรอก ผมมีโลกของผมอยู่สามใบ ใบแรก คือโลกของผม ใบที่สอง คือโลกของครอบครัว แล้วใบที่สาม คือโลกของเพื่อน โลกทั้งสามใบสำคัญกับผมเท่ากัน แต่โลกใบที่สาม คือโลกที่ผมจะอยู่ด้วยมากที่สุด ถ้าจะให้ผมพูดถึงมัน หน้ากระดาษหนึ่งก็ยังไม่พอ

การที่ผมได้มาเจอมัน มันเป็นเรื่องที่บังเอิญมากเลยครับ ครั้งหนึ่งในบล็อกนี่แหละ มีคนๆหนึ่งมาทักผม ผมก็คุยกับเขาแล้วสนุกดี แต่มันก็แค่แปบเดียวครับ ผมได้เจอเขาแค่วันเดียว วันต่อมาผมก็หาเขานะ ออนรอทั้งวันเลย แต่สุดท้ายก็ไม่เจออีก ผมตามอยู่นานวัน จนสุดท้ายท้อครับ ผ่านไปเดือนสองเดือนได้มั้งครับ ผมกลับเจออีกคนที่คล้ายๆเขา มันคนนั้นก็เพื่อนผมนี่แหละครับ ทั้งการวางตัว การพูดคุย เหมือนกันมาก ตอนแรกผมก็ไม่แน่ใจหรอกว่าใช่คนเดียวกันรึเปล่า

จนผมลองเล่าให้มันฟังเรื่องคนนั้น ผมบอกว่าเขากับมันชื่อเหมือนกัน นิสัยเหมือนกัน แล้วถามมันว่า มันเคยคุยกับผมมาก่อนไหม มันว่าไม่เคย ผิดหวังนิดๆครับ แล้ววันหนึ่งผมลองมาคุยกับมันเรื่องนี้อีก เล่าให้ฟังละเอียดกว่าเดิม ฟังไปฟังมา อยู่ดีๆมันหัวเราะ ผมก็งงมันหัวเราะทำไม มันเลยบอกว่า ไอ้คนที่ผมพูดถึงน่ะ คือมันเอง ตกใจนะครับตอนนั้น แต่ก็ดีใจ ผมได้เจอเขาสักที แต่สิ่งที่ทำให้ผมดีใจกว่านั้น คือการที่เขาคนนั้นกับมัน เป็นคนเดียวกัน…